Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

«Μα δεν περίμενα ότι θα φτάναμε ως εδώ»




     Χαίρεται, ονομάζομαι Γιάννης και ενώ δεν είμαι τυπικά άνεργος αυτή τη στιγμή, θα μπορούσα να πω ότι είμαι ουσιαστικά. Είμαι κατά τη στιγμή που μιλάμε σε ένα 5μηνο του ΟΑΕΔ, έχω κάποιες υποχρεώσεις και αρμοδιότητες, μαθαίνω κάποια πράγματα και επικοινωνώ με κάποιους ανθρώπους. Αυτό έχει μια ημερομηνία λήξης που για μένα είναι η 19η Απριλίου. Μετά από αυτή πρέπει να ξαναρχίσω να ψάχνω. Ή μάλλον να συνεχίσω, όπως κάνω και τώρα. Για την ακρίβεια δε σταμάτησα ποτέ από τότε που επισήμως άρχισα να «ψάχνω δουλειά».

   Εγώ φταίω σε ένα βαθμό. Άρχισα να ψάχνω δουλειά σχετικά όψιμα, εδώ και 1,5 χρόνο, από τότε που ολοκλήρωσα τα μαθήματα στο Μεταπτυχιακό μου και λίγο πριν αρχίσω τη διπλωματική μου εργασία. Τώρα αισθάνομαι ότι ήμουν πολύ μεγάλος σε ηλικία. Ήταν ίσως μόλις το δεύτερο σωστό πράγμα που έκανα στο δρόμο της επαγγελματικής μου αποκατάστασης. Το πρώτο ήταν η επιλογή του Μεταπτυχιακού.

Με τη διοργανώτρια της εκδήλωσης και Σύμβουλο της CVExperts, Μαρία Παφιώλη
    Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 2004 έδωσα Πανελλήνιες και έβαλα ως πρώτη επιλογή το Πολιτικό Νομικής Αθηνών, μια θεωρητική σχολή πολύ καλή, με πολύ καλό διδακτικό προσωπικό, σοβαρή και σφαιρική θεματολογία που περιστρέφεται γύρω από Πολιτική Ανάλυση, Διεθνείς Σχέσεις και Διοικητική Επιστήμη. Και με πολύ δύσκολη επαγγελματική αποκατάσταση. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φράση ενός καθηγητή που εκτιμούσα πάρα πολύ όταν είπε ότι «το πιο δημοφιλές επάγγελμα για αποφοίτους του Πολιτικού είναι delivery». Χωρίς να έχω τίποτα με τους delivery σκέφτηκα βαθιά αυτή τη φράση και μετά από πολλές συζητήσεις και brainstorming κατάλαβα ότι δεν έχει και πολύ μέλλον σαν αντικείμενο. Εξάλλου μεγάλος αριθμός των φοιτητών της κάνει έξτρα σπουδές σε πληθώρα άλλων αντικειμένων.

   Το 2009 τελείωσα τη σχολή και βρέθηκα σε ένα σταυροδρόμι, αναλογιζόμενος αν πρέπει ή δεν πρέπει να ψάξω για δουλειά με το πρώτο πτυχίο, αν πρέπει να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό σχετικό με το θέμα ή αν πρέπει να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό. Να παρατήσω την Πολιτική Ανάλυση που είχα ως κατεύθυνση και να ασχοληθώ με πιο down to earth πεδία. Η οικονομική κρίση πλησίαζε την Ελλάδα με ταχείς ρυθμούς και δεν μπορούσα να μην το προσέξω. Έκανα μια ανάλυση όλων των δεδομένων μου.

   Τότε κατάλαβα το πρώτο μου λάθος, που δεν το ένιωθα τόσο πολύ όταν ήμουν μέσα στη Σχολή: Είχα πάει σε μια σχολή αποκλειστικά με γνώμονα ότι μου άρεσε, ότι είχα δει το πρόγραμμα σπουδών και με συνάρπασαν τα γνωστικά αντικείμενα, ότι ήταν στη Νομική Αθηνών κ.α. Δε σκέφτηκα τότε τι ακριβώς σημαίνουν αυτά και τι επαγγελματικές προοπτικές έχουν πραγματικά. Ήθελα να διδαχτώ Πολιτική Επιστήμη, Πολιτικές Θεωρίες, Διεθνείς Σχέσεις, Διεθνή Ιστορία, Πολιτική Επικοινωνία κ.α, δε με ένοιαζε που θα τα χρησιμοποιήσω αυτά στο μέλλον,

   Μόλις τελείωσα μου ήρθε και για πρώτη φορά η σκέψη της προϋπηρεσίας, που μέχρι τότε ήταν άγνωστη λέξη. Έχοντας και την οικονομική στήριξη των γονέων μου, δεν είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά το ενδεχόμενο να δουλέψω ενόσω είμαι φοιτητής, έλεγα "έλα μωρέ, ανάπτυξη έχουμε, υπάρχουν δουλειές, άσε με να απολαύσω τη φοιτητική μου ζωή". Έβλεπα άλλα άτομα της ηλικίας μου να δουλεύουν είτε σε γραφεία, είτε σε άλλες δουλειές, είτε σε καταστήματα εστίασης και καφετέριες και δεν ένιωθα ότι έχω κάτι να διδαχθώ από αυτούς. Το πιο κοντινό πράγμα που έκανα σε δουλειά όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι πήγαινα και καθόμουν στο ταμείο του μικρού βιβλιοπωλείου που δούλευε μια φίλη μου όποτε αυτή είχε κάποια εξωτερική δουλειά, με τη γλώσσα του CV part-time store assistant at Private Bookstore. Πίστευα ότι το να βρω μια δουλειά σε αυτό το κλίμα γενικής ευφορίας ήταν τόσο απλό όσο το να πάρω μερικά τηλέφωνα. Αυτό ήταν το δεύτερο λάθος μου.

   Όταν συνειδητοποίησα ότι πρέπει να γίνει κάτι σε αυτό το θέμα, έκανα αυτή ακριβώς τη μοναδική πράξη που θεωρούσα τα προηγούμενα χρόνια ότι είναι αναγκαία: Πήρα τηλέφωνο έναν καλό φίλο και τον ρώτησα αν ξέρει κάπου να πάω για λίγο έστω, να δουλέψω. Μάλιστα όταν το ρώταγα αυτό δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα υπήρχαν κάποιου είδους απολαβές στη μέση, θεωρούσα το (μικρό έστω) μισθό αυτονόητο αλλά το κατάλαβα με τον πιο άμεσο τρόπο, όταν μου το είπε ορθά κοφτά το στέλεχος στο οποίο με έστειλε ο φίλος μου. Ξεκίνησα λοιπόν μια τρίμηνη άμισθη απασχόληση σε μια εταιρία Δημοσίων Σχέσεων, δουλειά γραφείου για συγκεκριμένο project, ώστε να πάρω μια συστατική επιστολή. Παράλληλα σκεφτόμουν συνεχώς το τι θέλω να κάνω.

   Μετά λοιπόν από πολλές συζητήσεις με μέλη της οικογένειας, φιλικά πρόσωπα, μεγαλύτερης ηλικίας άτομα κ.α. κατέληξα ότι το Α και το Ω είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Ας μη γελιόμαστε, αυτό ήταν τελικά πάντα το πιο σημαντικό, όσο και να το είχαμε θεωρήσει δεδομένο μέσα στην «ευημερία». Αποφάσισα να προσανατολιστώ στα 2 πράγματα που μπορεί να προσφέρει στην παρούσα δύσκολη συγκυρία η Ελλάδα, δηλαδή Τουρισμό και Ναυτιλία, πράγματα που πίστευα και ευχόμουν ότι θα αντέξουν στην κρίση. Ξέροντας ότι δεν είχα ούτε καν τη βασική κατάρτιση σε αυτά τα θέματα, σκέφτηκα με ποιους τρόπους θα μπορούσα να εισέλθω στη θεματολογία και να αποκτήσω ένα επίπεδο που θα μου επέτρεπε να χαρακτηριστώ επαγγελματίας σε ένα από αυτά. Η αγαπημένη μου φράση εκείνη την εποχή θυμάμαι ήταν «εξετάζω όλες μου τις επιλογές».

   Πραγματικά εξέτασα διεξοδικά όλες μου τις επιλογές. Επισκέφτηκα από κοντά τα περισσότερα από τα ιδιωτικά κολλέγια της Αθήνας, αναζήτησα στο Ίντερνετ κάθε μορφής σεμινάριο, με παρακολούθηση, εξ αποστάσεως κλπ, κοίταξα και όλα τα σχετικά με τα αντικείμενα μεταπτυχιακά των δημοσίων Πανεπιστημίων και αποφάσισα ότι θα κάνω σε αυτά πρώτα αιτήσεις και μετά, αν δε με δεχθεί κάποιο από τα 4 ΠΜΣ που έκανα αίτηση τότε θα πήγαινα σε συγκεκριμένο πρόγραμμα ιδιωτικού κολλεγίου που είχα βαθμολογήσει ως το καλύτερο. Έχω εμπιστοσύνη στην ιδιωτική εκπαίδευση και θεωρώ ότι υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία στα οποία ένα ιδιωτικό κολλέγιο είναι καλύτερο από ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο, όπως στη Διασύνδεση με την αγορά εργασίας και στο ότι σου δίνει μια πιο διεθνοποιημένη αντίληψη και είναι πιο market-oriented, ανταποκρίνεται πιο άμεσα στη ζήτηση της αγοράς αλλάζοντας, ύλη και θεματικές, αν και θεωρώ ότι τα καλά και άξια λόγου και φοίτησης κολλέγια στην Αθήνα δεν είναι πάνω από 5.

   Αν με ρωτήσετε γιατί δεν πήγα στο εξωτερικό για Μεταπτυχιακό, όπως πολλοί φίλοι μου, θα σας απαντήσω ότι το είχα σκεφτεί, αλλά θεώρησα με το τότε μυαλό μου ότι έχει πολύ περισσότερη γραφειοκρατία και τρέξιμο από όσο γουστάρω, δεν πίστευα ότι θα μάθαινα κάτι περισσότερο από π.χ. την ΑΣΟΕΕ ή ένα καλό ιδιωτικό κολλέγιο και το πιο σημαντικό, είχα δομήσει έτσι τη ζωή μου στην Αθήνα που δεν ήθελα να φύγω και να ξεβολευτώ, το λέω ωμά. Αυτή η ατολμία ίσως μπορεί να θεωρηθεί το τρίτο λάθος μου.

   Έγινα λοιπόν δεκτός σε τρία κρατικά ΠΜΣ, από τα οποία προτίμησα το MBA Τουρισμού του Πανεπιστημίου Πειραιώς, γιατί ήθελα και τις γενικότερες γνώσεις του MBA και μια εξειδίκευση στον Τουρισμό σε διοικητικό επίπεδο στο οποίο και θα μπορούσα να απασχοληθώ, καθώς δεν είχα τις γνώσεις πεδίου (κρατήσεις, υποδοχή κ.α).
    Γιατί σας τα είπα όλα αυτά; Νομίζω ότι μετά από καιρό έχω κάνει την αυτοκριτική μου για τα χρόνια σπουδών, έχω κατανοήσει τα λάθη μου και επίσης έχω καταλάβει ότι, τουλάχιστον στον καιρό της κρίσης, τα φοιτητικά χρόνια είναι προθάλαμος της υπόλοιπης εργασιακής ζωής, δεν είναι αποκομμένα και αγιοποιημένα, πρέπει να συνεισφέρουν κάτι στον μελλοντικό επαγγελματία που πρόκειται να εξελιχθούμε. Αν αυτά τα λάθη που ανέφερα και παραδέχομαι πλήρως ότι έκανα τα έχετε κάνει και εσείς, όσοι φίλοι από σας είστε φοιτητές, τότε ελπίζω ότι σας έκανα να τα ξανασκεφτείτε. 

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση
   Και τώρα πάμε στο κυρίως μενού: Αναζήτηση εργασίας λοιπόν. Τολμώ να παραδεχτώ ότι στην αρχή ήμουν εντελώς χαμένος και πελαγωμένος. Έμπαινα σε ένα εντελώς νέο πεδίο, μακριά από τον ακαδημαϊκό χώρο που είχα συνηθίσει. Μετά την διαπίστωση ότι η εύρεση εργασίας τον καιρό της κρίσης δεν είναι τόσο απλή όσο μερικά τηλέφωνα, άρχισα μανιωδώς να ψάχνω στο Ίντερνετ, να διαβάζω άρθρα, να κοιτάω αγγελίες (όσες υπήρχαν τέλος πάντων), να μαθαίνω την ορολογία του recruitment, αλλά δίσταζα να στείλω βιογραφικά. Είχα πάρει το παλιό μου ακαδημαϊκό βιογραφικό, που είχα χρησιμοποιήσει για τις αιτήσεις στα ΠΜΣ και το είχα μεταλλάξει, ώστε να το φέρω στα πρότυπα που είχα δει. Αλλά με τρόμαζε η ιδέα του cover letter. Είχα διαβάσει τόσα πολλά γύρω από αυτό, τόσα υποδείγματα διαφορετικά μεταξύ τους που φοβόμουν να γράψω ένα μόνος μου. Αποφάσισα και απευθύνθηκα σε επαγγελματίες, γιατί κατάλαβα ότι το CV σε όλες τις μορφές του είναι επένδυση και αν η αναζήτηση εργασίας είναι πόλεμος τότε το CV και οι συνοδευτικές επιστολές είναι σίγουρα τα όπλα.

  Οι πρώτες αποστολές μου σε γενικά HR e-mail τουριστικών ομίλων, ξενοδοχείων, αλλά και εταιριών Επικοινωνίας στέφτηκαν από απόλυτη αποτυχία! Όχι μόνο δεν είχα κάποια συνέντευξη, αλλά ούτε καν μια τυπική απάντηση «λάβαμε το CV σας και θα σας ειδοποιήσουμε αν υπάρξει μια θέση». Με εξαίρεση μερικά αυτοματοποιημένα μηνύματα και 1-2 πολύ ευγενικούς ανθρώπους που βρήκαν το χρόνο και έστειλαν έστω και αυτή την τυπική απάντηση, καμιά άλλη επικοινωνία. Δε χρειάζεται να πω σε όλους εσάς πόσο εκνευριστικό είναι όλο αυτό, που ουσιαστικά κατά τη γνώμη μου σε ακυρώνει σαν άνθρωπο. Όσο πολυάσχολος και να είσαι, ένα copy-paste προλαβαίνεις να το κάνεις σε ένα νέο ή και μεγαλύτερο άνθρωπο που σου ζητάει ούτε καν δουλειά, απλά να δεις λίγο το βιογραφικό του. Να πω την αλήθεια, αυτό μου προκάλεσε τεράστια απογοήτευση. 

Μέρος του κοινού της εκδήλωσης, που αριθμούσε περί τα 600 άτομα


   Παράλληλα χρησιμοποιούσα και το πιο σημαντικό όπλο που θεωρώ ότι έχει ένας που αναζητά εργασία στην Ελλάδα σήμερα: το word of mouth. Αναζήτησα όλες μου τις επαφές, δικούς μου φίλους, οικογενειακούς γνωστούς, γνωριμίες που ίσως έκανα και άρχισα να σκέφτομαι πώς ο καθένας από αυτούς μπορεί να συνδέεται με κάποιο τρόπο με μια θέση εργασίας στους τομείς που θα μπορούσα να εργαστώ με βάση τις σπουδές μου και τη μικρή προϋπηρεσία μου. Άρχισα να χρησιμοποιώ και ακόμα χρησιμοποιώ ένα τετράδιο, μέσα στο οποίο καταγράφω κάθε λεπτομέρεια, κάθε τι που μαθαίνω από τις επαφές μου και τις συζητήσεις μου με ανθρώπους και ίσως μπορεί να με βοηθήσει στην αναζήτηση εργασίας, συσχετίζω τις πληροφορίες μεταξύ τους, βλέπω ποιος μπορεί να ξέρει ποιόν και πώς μπορώ να τον πλησιάσω. Δεν ντρέπομαι να τα πω όλα αυτά, δεν κάνω κάτι κακό ή ανήθικο. Δε φακελώνω, ούτε καταγράφω προσωπικά δεδομένα. Έχω καταλάβει ότι η αναζήτηση εργασίας είναι από μόνη της project, εφάμιλλο με κάθε άλλο project που μπορείς να κάνεις στη δουλειά σου και είναι project συνεχές, που ειδικά στον ιδιωτικό τομέα καλό είναι να μην σταματάει ποτέ και σε άσχημες περιόδους αλλά και σε καλές. Και όχι μόνο αυτό. Κρατάω λεπτομερές αρχείο για όλες μου τις επαφές που μπορεί να έχουν κάποια σχέση με εργασιακή απασχόληση, όσα CV στέλνω με ημερομηνία και το κείμενο του mail σε ένα Word, όνομα και τηλέφωνο υπευθύνου αν ξέρω σε Excel, όνομα και κωδικό θέσης αν έχει και γενικά κάθε πληροφορία που μπορεί να μου φανεί χρήσιμη.

  Έψαξα και άλλα εργαλεία που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, να μου δώσουν μια άκρη, να με κάνουν να γνωρίσω εταιρίες, πρόσωπα, να ενημερώνομαι για πράγματα και εξελίξεις. Προσπάθησα και προσπαθώ να μένω όσο το δυνατόν πιο ενημερωμένος στον τομέα μου ή μάλλον στους τομείς μου και να ψάχνω τα κλαδικά και τα ειδησεογραφικά site για νέες εξελίξεις ή αναλύσεις, να κοιτάω site εταιριών που έγραφαν ανοιχτές θέσεις ή έστω γενικά hr e-mail, να τα βάζω κατηγοριοποιημένα σε Σελιδοδείκτες του Firefox για γρηγορότερο reference, να μάθω για τις επαγγελματικές ενώσεις των κλάδων που ήθελα να κινηθώ και τις δραστηριότητές τους, να κοιτάω συνεχώς για επαγγελματικές ευκαιρίες, για θέσεις που ίσως υπήρχαν και ταίριαζαν στο προφίλ μου. Μπήκα στον ΟΑΕΔ και προσπάθησα να βοηθηθώ και από εκεί, όπου και τελικά βρήκα την τωρινή μου απασχόληση σε ένα από τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας. Εδώ πρέπει να πω ότι ο ΟΑΕΔ κάνει ότι μπορεί με τα μέσα που διαθέτει και προσπαθεί μέσα στις αντίξοες συνθήκες και την υποχρηματοδότηση, τουλάχιστον αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Γράφτηκα σε όσα newsletters πίστευα ότι ήταν χρήσιμα (τώρα νιώθω ότι ήταν πολλά και αχρείαστα μερικά). Τύπωσα προσωπικές κάρτες να υπάρχουν, ώστε να μπορώ να δώσω άμεσα σε κάποιον που γνώρισα τηλέφωνο και e-mail χωρίς να χρειαστεί να ψάχνω χαρτί και στυλό, αλλά και γιατί είναι πιο όμορφο και επαγγελματικό.

   Εδώ θα πρέπει να πω και το παράπονό μου για τα job sites. Δυστυχώς παρατηρώ κάποιες φορές φρασεολογία εκτός τόπου και χρόνου, άρθρα που αποτελούν μεταφράσεις άλλων που έχουν γραφτεί σε καλύτερες εποχές και σε πιο ανθηρές οικονομικές καταστάσεις, προώθηση των "πυραμίδων" ή τουλάχιστον όχι επαρκή έλεγχο και επιβεβαίωση των δημοσιευμένων θέσεων, παρουσίαση κάποιων αυτονόητων πραγμάτων ως πάνσοφες αλήθειες κ.α. Μερικές προσεγγίσεις, άρθρα και «συμβουλές» προκαλούν το κοινό αίσθημα ας πούμε των ανέργων, ειδικά αυτών που έχουν οικογένειες και υποχρεώσεις που τρέχουν. Αυτή η άποψη δεν είναι μόνο δική μου, υπάρχει και γιγαντώνεται μέσα στο σώμα των μη εχόντων εργασία. Πιστεύω ότι οι σωστοί επαγγελματίες πρέπει να διαχωρίσουν τη θέση τους από αυτές τις πρακτικές και να μην κάνουν σα να ζούμε σε αμερικανική εφηβική ταινία όπου ο πρωταγωνιστής βλέπει μια αγγελία κάπου στο άσχετο και μέχρι το τέλος της ταινίας έχει γίνει Senior Executive VP και τα έχει φτιάξει και με την ωραία συνάδελφο!

   Μια πολύ σοφή κουβέντα που μια καλή μου φίλη μου είπε είναι ότι «αν ο υποψήφιος εργοδότης σε γκουγκλάρει, πρέπει να έχεις φροντίσει να έχει κάτι να δει». Έτσι άρχισα να γράφω αφιλοκερδώς τουριστικά άρθρα σε ένα εξειδικευμένο blog, ενώ με τον καιρό άρθρα μου έχουν εμφανιστεί και σε άλλα ηλεκτρονικά Μέσα. Επίσης δούλεψα το LinkedIn, έφτιαξα ένα πολύ προσεγμένο προφίλ, μπήκα σε ομάδες σχετικές με Τουρισμό, επικοινωνία και Συνεδριακό Τουρισμό που με ενδιαφέρουν επαγγελματικά, έκανα follow διεθνείς εταιρίες του κλάδου, είδα στα γκρουπ αυτούς που ποστάρουν συχνότερα και έχουν τις πιο πολλές επαφές και τους έκανα request και προσπάθησα να είμαι όσο ενεργός γίνεται, χωρίς όμως να σχολιάζω σε πράγματα που δεν ξέρω, ώστε απλά να φαίνεται το όνομά μου χωρίς να προσφέρω τίποτα στη συζήτηση, γιατί τότε κατορθώνεις το αντίθετο. Α, και κάτι για τα social media, ειδικά για το Facebook. Πόσες φορές έχω ακούσει ότι όταν ψάχνεις για δουλειά πρέπει να έχεις ένα Facebook αποστειρωμένο, χωρίς αναφορές για πράγματα εκτός εργασίας, χωρίς οτιδήποτε που ίσως δεν αρέσει σε έναν πιθανό HR που θα το κοιτάξει. Δε συμφωνώ, δε νομίζω ότι ο HR θα εκτιμήσει έναν άνθρωπο που δεν δείχνει να έχει άλλες ασχολίες, ενδιαφέροντα και κοινωνική ζωή. Κατά τη γνώμη μου ένα καλά ισορροπημένο προφίλ που περιέχει και τη μουσική του και τα αθλητικά του σχόλια (προσοχή όχι φανατικά οπαδικά), και τα αστείο status του χωρίς υπερβολές, χυδαιότητες ή ακραίες πολιτικές ή άλλες απόψεις, ακόμα και ένα check-in σε ένα στυλάτο & in στέκι δείχνει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα σε μια δουλειά από ένα τύπο που μόνο με επαγγελματικά ασχολείται. Αν δε με πιστεύετε δείτε τα Facebook των περισσοτέρων σοβαρών στελεχών. Τουλάχιστον αυτούς που έχω εγώ φίλους ακολουθούν αυτό το εξισορροπητικό μοντέλο.

Προετοιμασία για την ομιλία


   Βεβαίως πέρα από το τι έκανα για να βελτιώσω τις πιθανότητές μου να βρω δουλειά είχα να αντιμετωπίσω και τα συναισθήματα. Το να πεις ότι νιώθεις καλά σε αυτή την περίοδο είναι πολύ δύσκολο, πόσο μάλλον όταν είσαι άνεργος. Ακόμα και αν είσαι νέος, αν δεν έχεις πολλές υποχρεώσεις, νιώθεις ότι έχεις τόση ενέργεια μέσα σου που θες να διοχετεύσεις προς ένα παραγωγικό σκοπό που φτάνεις να απελπίζεσαι και να στενοχωριέσαι. Αν έχεις όπως εγώ εργαζόμενους φίλους και μάλιστα στο αντικείμενο των σπουδών τους σε προπτυχιακό ή μεταπτυχιακό επίπεδο (όπως μια φίλη μου που βρίσκεται σήμερα εδώ), νιώθεις πολύ άσχημα προσωπικά και μπορώ να πω χωρίς να παρεξηγηθώ έως και αίσθημα κατωτερότητας. Όμως βλέποντας τον πραγματικό κόσμο, πόση ανεργία όλων των ηλικιών και όλων των μορφωτικών επιπέδων και πόση υποαπασχόληση υπάρχει δεν παρηγορείσαι μεν, αλλά καταλαβαίνεις ότι αυτό που ισχύει για σένα ισχύει και για εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, ενώ τόσοι και περισσότεροι βρίσκονται και σε χειρότερη θέση, μεγάλοι άνθρωποι με υποχρεώσεις, οικογένειες και παιδιά. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να τα παρατήσεις, να «αποδεχτείς τη μοίρα σου» και να κλειστείς στον εαυτό σου και στο να κάνεις παράδειγμα τους άλλους, να μάθεις από τις δικές τους εμπειρίες και τους τρόπους που βρήκαν δουλειά. Η νοοτροπία της κλάψας, της μοιρολατρίας, του «μας καταστρέψανε, μας ρημάξανε, οι κακοί πολιτικοί, Γερμανοί κ.α.» δε βοηθάει. Επίσης η άποψη που έχω ακούσει ότι «δε στέλνω κανένα βιογραφικό γιατί όλες οι εταιρίες πάνε για φούντο, οπότε τί να στείλω, μόνο το Δημόσιο ήταν σιγουριά, αλλά πάει και αυτό, χάθηκε κάθε ελπίδα». Και τί θα κάνεις; ΟΚ, κλείσου στο σπίτι, κλειδαμπάρωσε πόρτες και παράθυρα και κλάψε τη μοίρα σου. Δε θα έρθει να σε βρει η δουλειά, όχι τώρα ούτε και παλιότερα, εγώ το πίστευα αυτό, μην κάνετε το ίδιο λάθος.

   Κυρίως νιώθεις ότι όλα όσα έκανες μέχρι εδώ και εσύ και οι γονείς σου πήγαν στράφι, ίσως και να θυμώνεις με τον εαυτό σου για πραγματικές ή αντιλαμβανόμενες ως αδυναμίες σου, αισθάνεσαι ένοχος που δεν μπορείς να προσφέρεις στην οικογένειά σου, να φέρεις χρήματα στο σπίτι ή τουλάχιστον να βγάζεις τα έξοδά σου και ζηλεύεις όσους έχουν δουλειά, ακόμα και των 400 ευρώ.

   Από την άλλη, όσο και να φαίνεται περίεργο, υπάρχουν και κάποια θετικά σημεία στην όλη κατάσταση, και αναφέρομαι κυρίως στους ανέργους νεαρότερης ηλικίας, που μπορούν να στηριχθούν λίγο από την οικογένειά τους μέχρι να σταθούν στα πόδια τους. Έχεις χρόνο να εξερευνήσεις άλλες πτυχές της προσωπικότητάς σου και να γίνεις πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος, μπορείς να διαβάσεις κάτι παραπάνω σχετικό με τις σπουδές και τη δουλειά ή και εντελώς αλλότριο που μπορείς μετά να το μαρκετάρεις. Υπάρχουν στο Ίντερνετ δωρεάν άπειρα άρθρα και resources για ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Επίσης έχεις και την ευκαιρία να πηγαίνεις σε διάφορες δωρεάν εκδηλώσεις που γίνονται στην πόλη, να ακούς ιδέες, να γνωρίζεις νέα πράγματα και νέους ανθρώπους. Το ξέρετε καλύτερα από μένα ότι γίνονται τόσες πολλές ομιλίες, εκδηλώσεις, συναντήσεις, ημερίδες, καλέσματα κ.α. κάθε μέρα στην Αθήνα κυρίως, αλλά και σε άλλες πόλεις και είναι οι περισσότερες τόσο ενδιαφέρουσες που το να πας σε όλες θα ήταν από μόνο του full-time απασχόληση!


Μέρος του κοινού της εκδήλωσης, που αριθμούσε περί τα 600 άτομα
   
  Πολλά ακόμα θα μπορούσα να πω, ότι ντρεπόμαστε να λέμε τη λέξη άνεργος και χρησιμοποιούμε συνώνυμες, ότι τα βάζουμε με τον εαυτό μας και τους γύρω μας, ότι όλα μας φταίνε και πολλές φορές ξεσπάμε σε αυτούς που μας αγαπάνε, ότι πολλές φορές η αντιμετώπιση των ανέργων από τους εργαζόμενους και ειδικά από τα «στελέχη» είναι έως και «ρατσιστική» (αν και δε μου αρέσει η λέξη). Δε θα πω ότι όλα είναι ρόδινα, ούτε ότι η ανεργία είναι ευκαιρία. Όμως θα σας αφήσω με αυτό: Όσο είμαστε εδώ, όσο αναπνέουμε και όσο έχουμε όνειρα, οι δυσκολίες το μόνο που μπορούν να μας κάνουν είναι να μας διδάσκουν, να μας τεστάρουν και να μας κάνουν να διαχωρίζουμε το περιεχόμενο από το περίβλημα. Μια δυσκολία, έστω και τόσο σημαντική όσο η οικονομική κρίση, δεν είναι και το Τέλος του Κόσμου!

Σας ευχαριστώ πολύ!

Η παραπάνω ομιλία δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης "Προφητεία Μάγιας: Δεν Ήρθε και το Τέλος του Κόσμου", που πραγματοποιήθηκε στις 22/12/2012 στο Hilton, στα πλαίσια του Money Show 2012.

Δεν υπάρχουν σχόλια: